Władysław Broniewski urodził się 17 grudnia 1897 roku w Płocku. Pochodził z rodziny o żywych tradycjach patriotycznych. Poeta i tłumacz. Zadebiutował w 1914 roku w nielegalnym pisemku niepodległościowym "Młodzi idą". Od 1915 roku w Legionach Piłsudskiego; w 1917 roku internowany. Ukończył studia humanistyczne na Uniwersytecie Warszawskim, przerwane na czas wojny polsko – bolszewickiej; od 1925 roku sekretarz redakcji „Wiadomości Literackich" (1925 - 1936). W czasie II wojny światowej został aresztowany we Lwowie przez NKWD i kilka miesięcy spędził w więzieniu. Zwolniony wstąpił do armii polskiej gen. Andersa. Od 1943 roku za zgodą dowództwa pracował w Jerozolimie jako redaktor techniczny pisma "W drodze". W 1945 roku powrócił do kraju.

W ostatnim dziesięcioleciu życia poety, między rokiem 1951 a 1961 powstały piękne wiersze liryczne poświęcone Mazowszu, Polsce. To była miłość jego życia.

Zmarł 10 lutego 1962 roku w Warszawie. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.

Pozostawił liczne wiersze zgromadzone w tomach „Wiatraki", „Trzy salwy", „Dymy nad miastem”, „Troska i pieśń”, „Krzyk ostateczny”, „Bagnet na broń", „Drzewo rozpaczające", „Anka” oraz poematy: „Mazowsze”, „Wisła”.